Utwór muzyczny - Definicje

Podstawowe :

Utwór muzyczny - jednolita kompozycja muzyczna złożona z: rytmu i metrum, melodii, harmonii, barwy dĹşwięku, dynamiki, agogiki oraz budowy formalnej, przeznaczona do wykonania lub odtwarzania, najczęściej posiadająca autora(ów). Utwór muzyczny może przyjąć formę tylko muzyczną lub słowno-muzyczną w przypadku, gdy w utworze wykorzystano tekst.
Utwory muzyczne często oparte są o temat muzyczny (leitmotiv) stanowiący podstawę, wokół której budowana jest cała kompozycja.
UkoĹ„czony utwór muzyczny w zależności od użytych środków kompozytorskich jest bliższym lub dalszym przedstawicielem określonej formy muzycznej.

Remiks - utwór muzyczny, który powstał dzięki przerobieniu innego utworu. W odróżnieniu od covera, remiks zwykle zawiera sample, czyli kawałki oryginalnego utworu.
Często najważniejszą zmianą słyszalną w zremiksowanym utworze jest zmiana stylu muzycznego oryginalnego utworu na inny. Istnieją różne sposoby remiksowania oryginalnego utworu, zależności od gatunku muzycznego, do którego remiks będzie się klasyfikował. Hip hopowe remiksy bazujące na utworach z innych gatunków najczęściej posiadają zmieniony podkład (beat), w elektronicznej muzyce tanecznej najczęściej zmianie ulega warstwa basowa, aby remiks nadawał się do grania w klubach i tańczenia.

Cover - nowa aranżacja istniejącego utworu muzycznego odtwarzana przez wykonawcę, który nie jest jego pierwotnym autorem.
Aż do początku lat 60. XX wieku wykonywanie coverów było podstawową formą działalności wykonawców rockowych, a utwory były w znacznej części pisane przez kompozytorów, którzy sami ich nie wykonywali. Czasami covery w nowych interpretacjach zyskują znacznie większą popularność i uznanie od piosenek oryginalnych (np. kompozycja The Beatles With a Little Help from My Friends w wykonaniu Joe Cockera, lub utwór Nine Inch Nails Hurt przerobiony przez Johnny'ego Casha).

Singel - w muzyce krótkie wydawnictwo zawierające jeden lub więcej utworów zwykle zapowiadające i promujące album.

Album - wydawnictwo muzyczne zawierające nagrania muzyczne na płycie długogrającej longplay (LP) lub dysku kompaktowym (CD).
Dawniej nazywane po prostu płytami lub longplejami wydawnictwa zaczęto określać tą nazwą, gdy okładki płyt stały się bardziej wyrafinowane graficznie i zawierały cztery, a niekiedy więcej stron wypełnionych grafiką, zdjęciami, tekstami piosenek itp. Z czasem nazwa album została rozciągnięta na wszystkie wydawnictwa muzyczne zawierające nagrania.

Mash-up - umiejętne połączenie ze sobą dwóch (lub więcej) piosenek w celu osiągnięcia nowej, spójnej kompozycji. Ich autorzy wykorzystują zazwyczaj różne gatunki muzyki, studyjne produkcje.

Bootleg - angielski termin oznaczający nagranie muzyczne rozpowszechniane bez zgody autora; nagranie pirackie. Wielu fanów do określenia nielegalnych nagraĹ„ z koncertów używa terminu ROIO - Records of Illegitimate/Indeterminate Origin czyli "nagrania o nielegalnym/nieokreślonym pochodzeniu".
Określenia tego używa się też w innych dziedzinach, np. w odniesieniu do oprogramowania komputerowego (np. nieoficjalnych lub pirackich wersji programów możliwych do uruchomienia np. w emulatorach itp.).

Dodatkowe :

Rytm - jeden z elementów dzieła muzycznego, odpowiedzialny za organizację czasowego przebiegu utworu.
Cechą rytmu jest zróżnicowanie dĹşwięków pod względem długości. DĹşwięki mogą być akcentowane lub nie. Za pomocą metrum organizowane są w grupy metryczne, z czego wynika regularność rozłożenia akcentów. Metrum zatem porządkuje rytm w utworze.
Pierwotnie rytm był monotoniczny. Z czasem wytworzyły się dwa typy rytmiki:
izometria - rytm miarowy, dominujący w Afryce;
rytm ataktyczny - nierównomierny, zależny od wykonawcy.
Następnie nastąpiła organizacja rytmu, z której wywodzi się takt

Melodia - jeden z elementów dzieła muzycznego, będący szeregiem dĹşwięków o zmieniającej się wysokości. DĹşwięki te muszą następować po sobie w logicznym porządku. Sama melodia jest powiązana przede wszystkim z rytmem. Wiąże się również z elementami ekspresji muzycznej: dynamiką i artykulacją, z następstw dĹşwięków wynikają połączenia harmoniczne.
Melodia zwykle związana jest z jedną, określoną tonacją i używa dĹşwięków do niej należących.
Melodia może być wokalna lub instrumentalna i zwykle jest dostosowana do zakresu i charakteru głosu lub możliwości technicznych instrumentu muzycznego.
Melodia może być prosta lub ozdobna. Uszeregowanie melodyczne dĹşwięków w oderwaniu od czasu ich trwania nazywane jest meliką.

Harmonia - jeden z podstawowych elementów dzieła muzycznego; dotyczy współbrzmienia dĹşwięków i ich połączeĹ„ uporządkowanych według określonych reguł. Rozróżnia się harmonię klasyczną, harmonię jazzową, harmonię serialną, harmonię dodekafoniczną.

Artykulacja - jeden z elementów dzieła muzycznego określający sposób wydobycia i kształtowania dĹşwięku. W skład artykulacji wchodzi także frazowanie. Artykulacja nadaje utworowi muzycznemu odpowiedni wyraz i dopełnia go pod względem technicznym.
Istnieje szereg określeĹ„ artykulacyjnych, niektóre z nich mają charakter uniwersalny, inne są charakterystyczne dla danego instrumentu

Dynamika - jeden z elementów dzieła muzycznego, określający natężenie dĹşwięku muzycznego, mierzonego w decybelach.
Większość instrumentów muzycznych cec***e się możliwościami wydobycia dĹşwięków o zróżnicowanej głośności.
Dobór natężenia dĹşwięku w dużej mierze zależy od interpretacji i od umiejętności technicznych. Na przykład kontrastowanie pomiędzy pp i ppp wymaga dobrego opanowania instrumentu i jest niezwykle trudne dla początkujących instrumentalistów. Podobnie wydobycie fff wymaga często użycia znacznej siły, ale przy zachowaniu nadal mieszczącej się w granicach percepcji muzycznej barwy dĹşwięku.
Cały utwór może być skomponowany w tym samym odcieniu dynamicznym lub dynamika może być zmienna w czasie. Zmiany dynamiczne mogą być raptowne lub następować stopniowo. Stopniowy wzrost dynamiki dĹşwięku zaznaczany jest graficznie lub słownie: crescendo, jego przeciwieĹ„stwo, stopniowy spadek dynamiki to diminuendo (lub: decrescendo). Nagłe zmiany dynamiczne, często ograniczające się do jednej nuty, zaznaczane są akcentem, wyrażanym graficznie lub słownie, np. sf (sforzato, wym.: sforcato).

Kolorystyka - jest jednym z elementów dzieła muzycznego, który wiąże się ze środkami wykonawczymi utworu. Pozwala na dostrzeganie różnic między dĹşwiękami o tej samej wysokości zaśpiewanymi lub zagranymi przez różne instrumenty lub głosy.
Na jakość brzmienia utworu wpływa artykulacja, czyli sposób wydobywania i łączenia dĹşwięków, zestawienie instrumentów (głosów), ich ilość, rejestr w jakim są używane, dynamika, rodzaje stosowanych współbrzmieĹ„ i połączeĹ„ harmonicznych.
Określenia dotyczące kolorystyki nie są pojęciami formalnymi, lecz branymi z języka potocznego, i tak kolorystyka może być np.: delikatna, bogata, jasna, pełna, łagodna, spokojna, wesoła, skontrastowana, wyrafinowana, mroczna, zgaszona, hałaśliwa, subtelna, toporna, itp.
Kolorystyka jest, obok interpretacji, jednym z najważniejszych elementów wyrazu utworu (czyli jego nastroju i przekazywanych treści). Szczególnie duże znaczenie kolorystyka ma w muzyce dĹşwiękonaśladowczej, ilustracyjnej oraz programowej.

Tempo - (agogika) - jeden z elementów dzieła muzycznego oznaczający, jak szybko utwór ma być wykonany. Tradycyjnie tempo określa się włoskimi nazwami, które związane ze sposobem wykonania utworu, opisują tempo w sposób przybliżony.
W różnych szkołach i w różnych okresach historycznych różnie je interpretowano. Ĺšciślejsze określenie tempa stało się możliwe od czasu wynalezienia metronomu. Rzadko jednak podaje się ścisłą częstość, raczej przedział częstości, interpretację zostawiając grającemu lub dyrygentowi.
Tempo można wyznaczać za pomocą:
wartości bezwzględnych mierzonych za pomocą metronomu,
słownych określeĹ„ w języku włoskim,
poprzez określenie czasu trwania utworu np. ca = 15 (cały utwór ma trwać około 15 minut).
Sposób pierwszy i trzeci wyznaczają tempo bezwzględne, drugi zaś tempo względne, które odczuwamy indywidualnie.

Forma Muzyczna - to ogólna budowa utworu muzycznego, efekt współdziałania elementów muzycznych. Jest to środek realizacji wyrazu emocjonalnego dzieła muzycznego, za pomocą technik kompozytorskich. Każdy utwór, będąc dziełem niepowtarzalnym, pozostaje w różnym stosunku do formy, a w wielu utworach schematy formalne krzyżują się ze sobą (np. forma pieśni z rondem). Każdy twór kojarzony z daną formą jest nierozerwalnie związany z konkretnym środkiem wykonawczym (obsadą).
Forma organizuje mniejsze i większe części utworu i ustala zasady ich relacji i powtórzeĹ„. Forma muzyczna niekiedy określa także charakter i nastrój muzyki. Wielkie formy muzyczne takie jak: sonata, symfonia czy koncert oraz opera zostały zainicjowane w baroku oraz rozwinięte i ostatecznie skodyfikowane w okresie klasycyzmu. W okresie romantyzmu, choć kompozytorzy dość ściśle trzymali się zasad tworzenia form muzycznych, można już zauważyć pewną dowolność w ich interpretacji. Okres romantyzmu jest czasem eksplozji tzw. małych form muzycznych, najczęściej fortepianowych, o bardzo indywidualnym charakterze (np. pieśĹ„).
Klasyczne formy muzyczne zostały zburzone w muzyce współczesnej. Współcześnie często przez przekorę kompozytorów lub z powodu braku innych terminów klasyfikuje się utwory używając nazw klasycznych form, choć często nie mają one z nimi wiele wspólnego. Jest wiele podziałów form: można je dzielić ze względu na: ilość części, środki wykonawcze, fakturę, i inne.

Akustyka - dział fizyki i techniki obejmujący zjawiska związane z powstawaniem, propagacją i oddziaływaniem fal akustycznych. Ze względu na różnorodność działów akustyka jest obecnie traktowana jako nauka interdyscyplinarna obejmująca oprócz akustyki ogólnej, zajmującej się zagadnieniami podstawowymi, również szereg działów akustyki stosowanej, zajmujących się praktycznym zastosowaniem zjawisk akustycznych.

MP3, WAV, OGG - co jest lepsze ?

Stała przepływność (CBR) - Cecha (zwykle skompresowanego) strumienia danych multimedialnych (np. dĹşwięku, wideo) polegająca na zapisie określonego czasu nagrania zawsze przy pomocy tej samej liczby bitów, niezależnie od stopnia skomplikowania zapisywanych danych.
Rozwiązanie to jest proste i między innymi dlatego znajduje zastosowanie w streamowanych mediach, przy ograniczonej przepustowości kiedy istotna jest maksymalna, a nie średnia przepustowość. Nie jest optymalnym rozwiązaniem dla składowania danych multimedialnych - strumieĹ„ może być niewystarczający przy złożonych partiach materiału, jednocześnie marnując się przy "jałowym biegu".

Zmienna przepływność (VBR) - Jest określeniem stosowanym w telekomunikacji oraz informatyce.
W odniesieniu do kodeków, zmienna przepływność oznacza zróżnicowanie ilości danych wyjściowych przypadających na poszczególne segmenty czasowe w zależności od złożoności danych wejściowych w tych segmentach. Celem tej metody kompresji danych jest utrzymanie stałej jakości sygnału wyjściowego, nie zaś stałej ilości danych przypadających na daną jednostkę czasu. Technika VBR jest preferowana w przypadku przechowywania danych (w odróżnieniu od streamingu, gdzie stosuje się raczej stałą przepływność) ze względu na bardziej efektywne wykorzystanie objętości danych - więcej miejsca przeznaczane jest na bardziej skomplikowane segmenty, mniej zaś na segmenty zawierające dane o mniejszej złożoności. Zmienna przepływność utrudnia kompresję i dekompresję, lecz daje lepszą jakość przy tej samej wielkości pliku.
Kodeki takie jak Vorbis i prawie wszystkie kodeki video stosują technikę zmiennej przepływności. Pliki MP3 mogą być kompresowane z użyciem techniki zarówno stałej, jak i zmiennej przepływności.

Kodek - Jest skrótem od "koder/dekoder", co oznacza urządzenie lub program zdolny do przekształcania strumienia danych lub sygnału. Kodeki mogą zmienić strumieĹ„ danych w formę zakodowaną (często w celu transmisji, składowania lub zaszyfrowania) lub odzyskać (odkodować) strumieĹ„ danych z formy zakodowanej, by umożliwić ich odtwarzanie bądĹş obróbkę. Kodeki są często używane w wideokonferencjach oraz strumieniowaniu obrazu lub dĹşwięku.
Na przykład wiele multimedialnych strumieni danych potrzebuje zawierać jednocześnie dane dĹşwiękowe i obraz oraz często metainformacje opisujące np. synchronizację dĹşwięku i obrazu. Każdy z tych trzech fragmentów strumienia danych może być opracowany przez oddzielne programy, sprzęt i procesy, lecz aby strumieĹ„ danych multimedialnych był użyteczny, musi być połączony. Do tego właśnie służą kontenery multimedialne.
Kodeki są często mylone z kontenerami używanymi do przechowywania zakodowanego dĹşwięku i obrazu (np. ".ogg", ".mpg", ".avi", ".mov", ".mkv" itp).

Wysoka jakość (kompresja bezstratna) -
- FLAC
- Lossless Audio
- LPAC
- Monkey's Audio
- OptimFROG
- Shorten (SHN)
- TTA
- WavPack
- Windows Media Audio Professional

Post został pochwalony 0 razy

Dobry poradnik wielu osobą się przyda Smile

Thanks dla Ciebie

Post został pochwalony 0 razy